Od obżarstwa wolę ucztę zmysłów

Przymuszacie mnie Kury do dużej aktywności, bo znów gdakać nie ma gdzie. Mika zajęta Arteńką i Tropikiem, to znów padło na mnie. Robię to jednak z dużą przyjemnością, bo uwielbiam z Wami gdakać.
Kulinarnie mnie dzisiaj naszło. Nie, żebym od razu do kuchni poleciała garami czaskać. Aż tak, to nie. Zakupy robiłam, popatrzyłam do koszyka, zadumałam się przy kasie (za co aż tyle?), ale to normalna rzecz - zadumać się przy kasie. Mnie tak bardziej filozoficznie naszło. Że człowiek tak niewiele potrzebuje. Ot, kawałek sera, trochę warzyw, owoców jakichś, jogurcik, musowo mleko do sokawki, sokawka, wody zgrzewka, cukerek i to wszystko. I przypomniało mi się sobotnie wesele. Jedzenie było pyszne, pięknie podane, do wyboru, do koloru, w ilościach przekraczających wszelkie (moje na pewno) wyobrażenie. Nie jestem smakoszem, chociaż lubię dobre jedzenie. Nie jestem też żarłokiem - z wyjątkiem słodyczy, do czego przyznaję się publicznie. No bo ile można zjeść? Połowa tego dobra musiała się zmarnować, nie ma siły. Jeśli przemnożyć to przez wszystkie sobotnie wesela i inne przyjęcia, to wyjdzie kilka ton jedzenia. I tak przez siedem dni w tygodniu.
Nigdy nie uczestniczyłam w takiej imprezie za granicą i nie wiem, jak to tam wygląda. Czy tylko my tak mamy? Stół musi się uginać? Jakieś atawizmy, średniowieczne zaszłości, bo bida była, że hej? Jeśli o mnie chodzi, jedzenie mogłoby być w pastylkach, w czymkolwiek, co uwolniłoby mnie od pichcenia, robienia zakupów i całego tego kuchennego zawracania głowy. Mam masę ciekawszych zajęć.
Pamiętacie film z Gerardem Depardieu? Film filmem, ale ta uczta odbyła się naprawdę. Książę Ludwik II de Bourbon w roku 1676 na zamku Chantilly wydał przyjęcie dla Ludwika XIV. Sam dwór królewski liczył 15 tysięcy osób, a gdzie reszta? Zaproszeni goście, obsługa przyjęcia, kucharze, kelnerzy, pomocnicy? Wychodzi drugie tyle. "Ucztowano na zamku, w komnatach, na dziedzińcu, w zamkowej fosie. Za stołami i na specjalnie zbudowanych rajskich wyspach. W łodziach śpiewały półnagie nimfy, a nocne ciemności rozświetlały niezwykłej urody sztuczne ognie. Wszystko udało się świetnie, tylko w kuchni rozegrał się ponury dramat"*. Okazało się, że zamówione ryby nie spełniają oczekiwań szefa kuchni. Słynny Vitel nie mógł znieść takiej hańby i popełnił samobójstwo. Oto do czego prowadzi obżarstwo i marnotrawstwo!
Jednak wszystko to pikuś. Kroniki na ten temat przeważnie milczą, w filmie też nic o tym nie było. Otóż w zamkowym parku, ani na zamku (może poza sypialnią króla) nie było kakuarów! Wyobrażacie sobie ten park następnego dnia? Czy nie lepiej łyknąć kotlecik w pastylce?

*Mirosław Słowiński "Cztery uczty jeden świat".

Z kulinariów dla ilustracji mam tylko kukurydzę. Za to piękną. Może być?

fot. Ogniomistrz