Czekając na Mikę

Wybieg nam się zapchał, następny w ręcach Miki, ale to chyba dopiero jutro, to może ja zrobię na dzisiaj trochę miejsca do gdakania, a kiedy Mika będzie gotowa, to się ujawni. Kiedy zechce.

Dla rozweselenia opowiem Wam o naszym listkowym. To taki bardziej kawalarz i jeśli trafi na mnie, czuje się zobowiązany, żeby opowiedzieć mi jakiś dowcip. Są one różne, delikatnie mówiąc. Jednak przedwczoraj nie opowiedział mi dowcipu, za to rozbawił mnie do łez. Normalnie przychodzi o takiej porze, że ledwie zdążę wygrzebać się z pościeli i lecę do tej furtki taka sote i au naturel. Przedwczoraj wybierałam się  do cywilizacji i kiedy listonosz zadzwonił dwa razy, byłam już ubrana "po ludzku", wiecie - pióra, makijaż i te sprawy. Idę ja w miastowej zbroi do tej furtki, a chłopina stoi tam, patrzy w moim kierunku i pęka ze śmiechu. Co tak pana ubawiło? - pytam grzecznie. Mam sadzę na nosie, czy co? Ślicznie pani wygląda - on mnie na to. W tym miejscu pewne podejrzenie zaczęło mi kiełkować w głowie, ale drążę dalej. No, mówię, jak się człek podrasuje, to JESZCZE jakoś wygląda, nie? A listkowy na to: a bo mi się przypomniała taka bajka o zającu, co się ożenił i jak zobaczył rano wybrankę w papilotach, to uciekł... Nie pytajcie, gdzie pointa, albo morał tej bajki. Ja w każdym razie wiedziałam, co listkowy miał na myśli... Niewiele pomógł mi makijaż i pióra na sztorc, bo po południu rozwaliłam samochód, a makijaż się rozpłynął nieco i pióra zmokły do samej skóry. Przyjechał Ognio, przywiózł mi starą kurtkę oraz gustowną czapeczkę, bo przewidział, że mogę być zmarznięta i mokra. W tym stroju nie poznałby mnie nawet listonosz.

Zdjęcia oczywiście od czapy, bo jakie mają być?

To są tulipany z wernisażu (resztę kwiatków rozdaliśmy - wiadomo, Czajnik), które usiłowałam schować w głębi wazonu, oczywiście bezskutecznie. Ale zdjęcia Ognio zdążył zrobić.

No i tyle. To czekamy na Mikę.